زمان مناسب برای اولین ویزیت ارتودنسی کودکان

انجمن ارتودنسی آمریکا توصیه می کند همه کودکان در حدود 7 سالگی توسط یک متخصص ارتودنسی ویزیت شوند. در این سن معمولا تعداد مناسبی از دندانهای دائمی برای
بررسی روابط دندانی-فکی رویش یافته اند و ارتودنتیست می تواند هرگونه انحراف از مسیر نرمال را شناسایی کند. مشکلات شناسایی شده در این سن لزوما احتیاجی به
درمان فعالانه ندارند و تنها توصیه ارتودنتیست به شما ممکن است « صبر کردن تا زمانی مشخص و معاینه مجدد» باشد.

در ادامه به تعدادی از نشانه ها که نیازمند بررسی توسط ارتودنتیست هستند اشاره می شود:
1 -از دست رفتن زود هنگام یا دیر هنگام دندانهای شیری ( گاهی دیر یا زود از دست رفتن یک دندان شیری را از وضعیت دندان سمت مقابل می توانید تشخیص دهید.)
2 -مشکل در جویدن
3 -تنفس غالب از دهان (به جای بینی)
4 -انگشت مکیدن
5 -نامرتبی دندانها
6 -انحراف فک پایین
7 -ایجاد صدا در مفصل فکی
8 -مشکلات تکلم
9 -جویدن سطح داخلی گونه یا لب
10 -نرسیدن دندانها به هم ( در حین بسته بودن کامل دهان)
11 -قفل شدن دندانهای یک فک در دیگری( این دندانها معمولا عقبتر یا جلوتر از دندانهای دیگر قرار می گیرند)
12 -جلو یا عقب بودن یک فک نسب به دیگری
13 -هرگونه عدم تقارن در هر قسمت صورت
14 -دندان قروچه

کدام نوع درمان ارجحیت دارد؟

هر کدام از روش های درمانی ارتودنسی ثابت ومتحرک دارد که در ادامه به ان ها خواهیم پرداخت. موارد تجویز خاص خود را دارد. روش متحرک بیشتر برای بیماران زیر ۱۲تا ۱۴ سال کاربرد دارد و بعد از آن به دلیل تثبیت نسبی ساختمان های استخوانی فک ها عملا روش ارتودنسی متحرک تاثیر زیادی دربر نخواهد داشت. برای بیمارانی که بالاتر از این سن هستند معمولا درمان ثابت تجویز می شود تا دندان ها در وضعیتی منظم تر در فک قرار گیرند.
اگر در سنین بالا نیاز به تصحیح وضعیت استخوان فک ها وجود داشته باشد (که در بسیاری از موارد در سنین پایین تر با درمان های معمولی و ارزان تر، ارتودنسی متحرک درمان پذیر هستند). علاوه بر درمان ارتودنسی ثابت، جراحی فک نیز مد نظر قرار می گیرد که توسط متخصص جراحی دهان و فک و صورت انجام می شود.

ارتودنسی ثابت

دراین نوع ارتودنسی اجزای کوچکی به نام «براکت» توسط مواد دندانپزشکی روی سطح دندان چسبانده می شود و بدون اینکه به دندان آسیبی برساند، توسط سیم ها و کش هایی مخصوص، دندان ها به سمت مورد نظر سوق داده می شود. در این روش همه این اجزا ثابت بوده و بیمار نمی تواند به صورت دلخواه آنها را از دهان خود خارج کند. این
روش معمولا برای درمان های دندانی قابل اجراست، زیرا علاوه بر حرکت دادن دندان ها، ریشه های آنها را هم حرکت می دهد، بنابراین ارتودنتیست کنترل بیشتری روی دندان ها دارد.

ارتودنسی متحرک

از فک بالا و پایین بیمار قالب گرفته شده و پلاک بالا و پایین ساخته می شود. این روش مزیت های خاص خود را دارد؛ از جمله بیمار می تواند هنگام غذا خوردن آن را از دهانش بیرون آورده و بعد از استفاده ازمسواک و نخ دندان دوباره در دهانش بگذارد. این روش برای افرادی که سن کمتری دارند بهتر است، زیرا علاوه بر مشکلات دندانی، می تواند ناهنجاری های استخوانی فک ها را نیز رفع کند ولی در انجام حرکات دندانی محدودیت دارد.

درپایان بیمارانی که متقاضی درمان ارتودنسی هستند باید بهداشت بسیارخوبی داشته باشند، چون در شرایط قرارگیری پلاک های متحرک و به خصوص براکت و سیم های ثابت رعایت بهداشت دهان مشکل تر می شود و اگر بیمار دقت و تمرکز کافی در رعایت بهداشت خود نداشته باشد، دندان ها زیر براکت و سیم های ارتودنسی به سرعت دچار پوسیدگی می شوند.
مشکل بعدی احتمال برگشت درمان است. به اصطلاح «برگشت» بخشی جدایی ناپذیر از درمان ارتودنسی است. این وضعیت درصورتی که بیمار دستور متخصص را برای استفاده منظم از پلاک های نگهدارنده بعد از درمان ثابت نادیده بگیرد یا در بیمارانی که توسط دندانپزشک غیرمتخصص ارتودنسی درمان شده اند، مشاهده می شود.