ارتودنسی لینگوال

معمولاً در درمان ارتودنسی ثابت برای مرتب کردن دندان ها از براکت ها استفاده می شود. براکت ها همان نگین هایی هستند که بر روی سطح بیرونی دندان ها چسبانده می شوند و از آنجایی که در طی درمان ارتودنسی دندان، نمای زیبایی به دندان ها نمی دهند بسیاری از افراد خصوصاً بزرگسالان، تمایلی به استفاده از آنها ندارند.لبخند شما اغلب اولین خصوصیتی است که توجه دیگران را به خود جلب می‌کند، هر چند بسیاری از افراد ممکن است احساس کنند که نمی‌توانند به راحتی و با اعتماد بنفس در حین استفاده از بریس‌های فلزی لبخند بزنند. با توجه به تکنولوژی‌های مدرن، روش‌های ارتودنسی تقریباً نامحسوس مانند بریس‌های لینگوال می‌توانند به بیماران اعتماد بنفس بیشتری دهند تا در طول درمان تجربه‌ی بهتری داشته باشند، در حالیکه نتایج مطلوبی نیز به همراه خواهند داشت. در روش ارتودنسی لینگوال، بریس‌ها در پشت دندان‌ها قرار می‌گیرند و بنابراین یک گزینه‌ی مناسب برای افرادی است که می‌خواهند دندان‌های آنها بدون نمایان شدن بریس‌ها مرتب شود.

تاریخچه ارتودنسی لینگوال

از زمان ظهور دستگاه ارتودنسی لینگوال در میانه تا پایان دهه ۱۹۷۰ میلادی، این دستگاه دچار دگرگونی های بسیاری شده است. موج محبوبیت اولیه این دستگاه با تولید انبوه براکت های لینگوال و توزیع آنها در ایالات متحده آمریکا در ۱۹۷۹ آغاز شد. در همین زمان به طور ناگهانی رسانه ها و عموم مردم از این تکنیک جدید باخبر شدند. که بدون نیاز به دستگاه های سنتی که به بیرون دندان ها نصب می شدند، به صاف کردن دندان ها می پردازد. مهم نیست که براکت های معمولی یا دیگر آلترناتیوهای موثر معادل آن در طول سال ها چه پیشرفت هایی از نظر زیبایی داشته اند. با وجود همه این گزینه ها همچنان بزرگسالانی وجود دارند که به دلیل خجالت از سیم های دندان به دنبال درمان ارتودنسی نمی روند.

ارتودنسی لینگوال در آمریکا

پروتکل های کلینیکی در آن زمان هنوز به اندازه کافی واضح و روشن نبودند، در نتیجه بسیاری از متخصصان احساس می کردند که مجبورند موارد ارتودنسی لینگوال را بدون آمادگی کامل انجام دهند. متخصصان ارتودنسی معتقد بودند که تکنیک جدید ارتودنسی لینگوال نیازمند توجه دقیق تری به جزئیات و اساسا رویکرد متفاوتی به برنامه ریزی و بیومکانیک درمان است.

اولین شواهد کار بر روی دستگاه ارتودنسی لینگوال به حدود سال ۱۹۷۵ باز می گردد که دو متخصص ارتودنسی در ژاپن و آمریکا به طور همزمان اما مستقل، شروع به کار بر روی سیستم های ویژه خود برای قرار دادن بریس ها در سطوح داخلی دندان ها بودند. نمونه های اولیه بر اساس دستگاه ی اصلاح شده ی سنتی بودند که بر روی سطح خارجی دندان ها نصب می شد. اعتبار زیادی برای کار بر روی براکت های سیستم ارتودنسی لینگوال به دکتر کراوان کورز و همکارانش در کالیفرنیا تعلق می گیرد. آنها سیستم اولیه براکت های لینگوال با نام کورز/اورمکو را توسعه دادند. در همان دوره زمانی، پیشرفت های قابل توجهی نیز توسط پرفسور کینیا فوجیتا از دانشگاه دندانپزشکی کاناگاوا در ژاپن صورت گرفت.

واژه لینگوال یا زبانی به الحاق بریس‌هایی بر روی سطوح داخلی دندان در داخل دهان بطوری که قابل مشاهده نمی‌باشند، اشاره دارد. این بریس‌ها کاملاً مخفی هستند و در نتیجه می‌توانید دندان‌ها را بدون نگرانی از ظاهر خود ردیف کنید. از آنجایی که بریس‌های لینگوال در پشت دندان‌ها ها و در سمت زبان پنهان می‌شوند، در حین درمان رضایت بیشتری خواهید داشت. در حالی که از اصلاح طرح لبخند خود بصورت پنهانی لذت می‌برید، با نگاه کردن در آینه متوجه تغییر دندان‌های خود خواهید شد. بریس‌های لینگوال مطابق با دهان شما ساخته می‌شوند در نتیجه کارایی آنها بیشتر بوده و کمتر مزاحمت ایجاد می‌کنند.

براکت های لینگوال به خاطر موقعیت مکانیشان گاهی اوقات “براکت داخلی” نیز نامیده می شوند برخلاف براکت های معمولی که در قسمت بیرونی دندان ها قرار داده می شوند.

با وجود اینکه موقعیت ارتودنسی لینگوال نسبت به ارتودنسی ثابت برعکس شده است اما هر دوی آنها شباهت های زیادی از نظر نوع سخت افزار و اصول ارتودنسی با هم دارند. . اصول کلی این روش مانند ارتودنسی ثابت معمولی است که در آن نیروی ارتودنسی از طریق براکت‌هایی که به سطح دندان ها چسبانده می‌شوند، به دندان ها اعمال می شود و موجب حرکت آنها به محل مناسب می‌شود.

بریس‌های لینگوال یا پشت دندانی دارای چندین مزیت نسبت به بریس‌های معمول هستند.از اصلی ترین مزایای ارتودنسی لینگوال زیبایی آنها است، زیرا از جلو قابل مشاهده نیستند و بنابراین یک گزینه‌ی عالی برای بیمارانی است که از بریس‌های فلزی آشکار اجتناب می‌کنند. بریس‌های لینگوال علاوه بر اینکه کاملاً نامحسوس می‌باشند، به همان شکل بریس‌های معمول دندان‌ها را مرتب می‌کنند (که بسته به شدت مشکل می‌تواند متغیر باشد). در بسیاری از موارد، بریس‌های معمولی برای بیمارانی که ورزش‌های تماسی انجام می‌دهند یا با برخی از سازهای بادی کار می‌کنند، مناسب نمی‌باشند و بنابراین بریس‌های لینگوال برای آنها بی‌خطرترین و راحت‌ترین گزینه است.

این ارتودنسی متشکل از بریس‌های سفارشی و ثابت می‌باشد که از دو جزء تشکیل شده است:

• سیم
• براکت

این بریس با استفاده از سیمان دندان به قسمت پشت دندان‌ها متصل می‌شود که نسبت به نوع فلزی مزیت قابل توجهی می‌باشد. یکی از مواردی که موجب ناخوشایند بودن بریس‌ها می‌شود این است که شبیه به مجموعه‌ای از ریل قطار هستند. اما بریس‌های لینگوال به منظور مرتب و صاف کردن دندان، در پشت دندان‌ها قرار گرفته و در نتیجه از نظر ظاهری جذاب می‌باشند