نقش ایمپلنت در ارتودنسی
نقش ایمپلنت در ارتودنسی
ایمپلنت در ارتودنسی برای پرکردن فضاهای خالی بین دندان ها استفاده میشود. ایمپلنت ها پین هایی از جنس فلز تیتانیوم هستند که به جای دندان یا دندان های از دست رفته قرار می گیرند. تیتانیوم در واقع فلزی خنثی می باشد که بدن با آن سازگاری پیدا می کند (Biocompatible) و آن را به عنوان یک جسم خارجی تلقی نمی کند و یا در اصطلاح عموم آن را پس نمی زند. پیش از قرار دادن ایمپلنت فضاهای بین دندانی بیمار میبایست توسط متخصص ارتودنسی تنظیم گردد و در انتهای درمان ارتودنسی ایمپلنت در ناحیه فضای خالی گذاشته می شود.
ایمپلنت در ارتودنسی:
از بعد ارتودنسی بیمارانی که بر اثر ضربه از دست داده اند و یا به علت نقص مادرزادی یک یا چند دندان را ندارند (دندان غایب Missing) به دو روش درمان می شوند:
1-تنظیم فضاهای بین دندانی و قرار دادن ایمپلنت
2- بستن فضای بین دندانها توسط ارتودنسی
مزایای ایمپلنت:
1-ماندگاری بسیار طولانی مدت
2-در گذشته برای پر کردن فضای بدون دندان از روشی با نام بریج Crown Bridge استفاده می شد که در آن روش دندانهای سالم تراش داده می شدند و زیر روکش قرار می گرفتند. پر واضح است که تراش دندان سالم روش مطلوبی نمی باشد. در ایمپلنت هیچ گونه آسیبی به دندان های مجاور وارد نمی شود.
3-به علت استفاده از جنس تیتانیوم که با بدن سازگاری دارد، بدن ایمپلنت را به عنوان جسمی خارجی شناسایی نمی کند.
معایب ایمپلنت:
1-پس از چند سال ممکن است رنگ تاج ایمپلنت با دندان های اطراف کمی متفاوت شود و بیمار ممکن است نیاز به تعویض تاج داشته باشد.
2- ایمپلنت روش مناسبی برای افراد سیگاری، بیماران مبتلا به دیابت و بیمارانی که دارای ضعف سیستم ایمنی هستند نمی باشد.
3-اگر فرد بهداشت مناسب دهانی را رعایت نکند ممکن است دچار تحلیل لثه شود و در این حالت حد فاصل تاج و ریشه ایمپلنت ممکن است مشخص شود که در دندانهای جلویی ظاهر مناسبی نخواهد داشت.
4-قیمت بالای ایمپلنت یکی از معایب آن می باشد
5-چنانچه از ایمپلنت نا مرغوب استفاده شود ممکن است موقع کار گذاشتن در دهان بشکند و باعث ایجاد مشکلاتی برای بیمار شود.
بستن فضا مزیت های بیشتری نسبت به ایمپلنت دارد اما این روش در بعضی از بیماران قابل اجرا نیست چون بستگی به شیب دندانها ، نیمرخ صورت ، وضعیت فکین ، وضعیت لثه ، ارزیابی رادیوگرافیهای بیمار و غیره دارد. در نهایت باید این را پذیرفت که ایمپلنت یک دندان مصنوعی است و ترجیح داده می شود تا حد امکان از گذاشتن ایمپلنت بخصوص در ناحیه دندانهای جلو اجتناب شود و در صورت امکان فضاهای موجود بین دندانی توسط درمانهای ارتودنسی بسته شود. ایمپلنت ها پین هایی از جنس فلز تیتانیوم هستند که به جای دندان یا دندان های از دست رفته قرار می گیرند. تیتانیوم در واقع فلزی خنثی می باشد که بدن با آن سازگاری پیدا می کند (Biocompatible) و آن را به عنوان یک جسم خارجی تلقی نمی کند و یا در اصطلاح عموم آن را پس نمی زند. پیش از قرار دادن ایمپلنت فضاهای بین دندانی بیمار میبایست توسط متخصص ارتودنسی تنظیم گردد و در انتهای درمان ارتودنسی ایمپلنت در ناحیه فضای خالی گذاشته می شود.
