نقش ارتودنسی در دندانپزشکی ایمپلنت

نقش ارتودنسی در دندانپزشکی ایمپلنت

در این مقاله قصد داریم به مقوله ی ارتودنسی و کاشت دندان بپردازیم ، با استفاده از ارتودنسی می توان محل اطراف ایمپلنت را قبل از کاشت دندان آماده کرد. می‌توان با استفاده از ارتودنسی، فضای جاگذاری ایمپلنت را ایجاد کرد.ممکن است از ایمپلنت‌های دندانی به عنوان انکوریج قوی در ارتودنسی استفاده نمود.انواع متعددی از ایمپلنت‌های دندانی را می‌توان برای فراهم کردن انکوریج به کار برد.

درمان ارتودنسی در بیمارانی که نسبتاً بی‌دندان هستند دشوار است مخصوصاً اگر تعداد قابل‌توجهی از دندان‌هایشان را از دست داده باشند. در پی از دست دادن دندان‌ها معمولاً دندان‌های مجاور یا مقابل کج می‌شوند، یا بیش از حد بالا می‌آیند که در نتیجه فضاهایی به وجود می‌آورند که برای جایگزینی پروتزی دندان‌های از دست رفته مطلوب نیستند. اصلاح این روابط فضایی با ارتودنسی به جایگزینی پروتزی دندان‌های از دست رفته، عملکرد، بهداشت و زیبایی کمک می‌کند.

ایمپلنت دندانی و ارتودنسی

متخصص ارتودنسی ها با تکیه بر دندان‌ها برای تأمین انکوریج مورد نیاز اصلاح مال اکلوژن ها اقدام می کنند. در بیمارانی که وضعیت دندانی سالمی دارند معمولاً انکوریج دندانی برای تسهیل حرکت دندانها کافی است. هر چند در برخی بیمارانی که نسبتاً بی‌دندان هستند ممکن است انکورج کافی برای اصلاح مال اکلوژن موجود نباشد. در چنین بیمارانی ایمپلنت‌ها می‌توانند انکوریج اضافی‌ مورد نیاز را فراهم کنند. گاهی ایمپلنت‌های کاشته شده در استخوان را می‌توان پس از تکمیل درمان ارتودنسی برای ساپورت ترمیم های دندانی به کار برد البته اگر برنامه‌ریزی درمانی دقیق و جامع باشد. استفاده از ایمپلنت‌ برای انکوریج ارتودنسی نیازمند رویکرد بین بخشی و برنامه‌ریزی دقیق است تا نتایج مطلوبی حاصل شود. وارد نمودن درمان ارتودنسی در درمان های جامع دندانپزشکی کمک ارزشمندی است که می تواند سبب ارتقاء نتایج عملکری و زیبایی دندانپزشکی ترمیمی گردد. هنگام طرح ریزی درمان برای ترمیم های ایمپلنتی، متخصص ارتودنسی می‌تواند به شیوه‌های مختلف به دندان‌پزشک ترمیمی کمک کند.

ارتودنسی برای توسعه جایگاه اطراف ایمپلنت

جاگذاری ایمپلنت زیبایی برگرفته از فلسفه بیولوژیکی و ترمیمی است. از نظر زیبایی باید ایمپلنت به گونه ای جاگذاری شود که با پارامترهای کانتور مطابقت داشته باشد تا در نهایت ترمیم رضایت‌بخش گردد. به لحاظ بیولوژیک، ایمپلنت باید گذاشته شود تا امکان حفظ و نگهداری ساختار بافت نرم و سخت فراهم گردد. اگر دندانی که ایمپلنت جایگزین آن خواهد شد هنوز کشیده نشده است، قبل از کشیدن آن باید تصمیم‌های متعددی اتخاذ شود. گاهی دندان‌هایی کشیده می شوند تنها برای اینکه منجر به ترمیم دندان‌هایی گردند که نسبت به دندان‌های مجاور خود متناسب نیستند. در صورتی که نقص استخوانی وجود داشته باشد، در رابطه با ارتودنسی و کاشت دندان می توان گفت ارتودنسی دندان قبل از کشیدن آن می‌تواند به افزایش بافت نرم و سخت در محل آتی ایمپلنت کمک کند.

اکستروژن ارتودنتیک (بیرون کشیدن تدریجی دندان از حفره استخوانی) به دندان‌پزشک ترمیمی اجازه می‌دهد تا سطح لثه‌ای هماهنگ‌تری به وجود بیاورد و از نظر زیبایی‌ طوری دندان بیمار را ترمیم کند که عیناً شبیه دندان قرینه خود در سمت دیگر قوس دندانی باشد. اکستروژن به میزان یک میلی‌متر در هر هفته انجام می‌شود و برای هر میلی‌متر دندان بیرون آمده دوره تثبیت سازی یک‌ماهه اعمال می‌شود. اکستروژن قابل پیش‌بینی‌ترین شیوه برای توسعه عمودی استخوان است. ممکن است بیمارانی که نیازمند جایگزینی چند دندان از دست رفته با ایمپلنت هستند علاوه بر اکستروژن نیازمند توسعه افقی استخوان نیز باشند. اکستروژن به کلینیسین اجازه می‌دهد که محل اطراف ایمپلنت را به صورت عمودی آماده سازد تا بیمار به لحاظ زیبایی‌ از ترمیم های متناسبی برخوردار شود.